Nurcan Özdemir ve Mektubu
Giresun Milli Eğitim Müdürlüğünün başlattığı okulumuzun ihtiyaçları konulu bir kampanyada toplanan mektuplar Feshane Giresun Günleri dolayısıyla İstanbul’da çeşitli kişi, kurum ve kuruluşlara dağıtılmıştı. Bu mektuplardan birini de ben almış ve okuyunca beni ta eski günlere götürmüş ve oldukça da duygulandırmıştı.
Mektup Güce Boynuyoğun Köyü İlköğretim Okulu öğrencisi Nurcan Özdemir tarafından yazılmış ve şöyle başlıyordu. “bu mektubumu dikkate alacağınızı düşünüyorum. Bu okulumuzun gelişmesi, güzelleşmesi ve bizim daha iyi bir geleceğe adım atmamız içim sizin yardımlarınıza ihtiyacımız var” diye başlıyordu. Özdemir daha sonra “özellikle 23 nisanda oynayacağımız halk oyunları kıyafetlerimiz çok eksik. Halk oyunları oynarken normal kıyafetlerimizi giyiyoruz. Ve çok utanıyoruz” diyordu. Utanması gereken sen değilsin, küçük Nurcan. Koca koca adamlar, utanması gerekenler. Ama onlar hiç utanmazlar, onlar seni bu hale koyarlar, senin yaşam standartlarını yükseltemezler, yine de utanmazlar. Sen utanma Nurcan, senin yerine ben utanayım, biz utanalım. Sen eski de olsa kıyafetlerini giy, annenin belki de yastık altında ütülediği, tertemiz mis gibi sabun kokan kıyafetlerini giy. Senin yerine biz utanalım, ne olur. Sen utanma nazlı kızım.
Nurcan mektubuna “kıyafetlerimiz olmadığı için oyunun hiçbir tadı olmuyor. Bizlere şalvar gibi halk oyunları kıyafeti gerekiyor. Bunun için sizden yardım istiyoruz” diyordu. Bu konuyu açtığım bir toplantıda arkadaşım mali müşavir Günaydın Topçu, hiç duraksamadan “ben alayım, ne kadarsa” deyince daha da duygulanmıştım. Edirne’nin Keşan ilçesinde doğup büyüyen arkadaşım günaydın, hiç duraksamadan ben alayım bu kıyafetleri. Küçüklüğümde ben de halkoyunu oynadım bilirim elbisesizliğin ne demek olduğunu” demiş ve kısa bir araştırmadan sonra da elbiseleri alıp Güce’ye göndermiştik.
Şimdi Nurcan ve arkadaşları, bol bol halk oyunları oynasın. Biz büyükler de insanımızı hala bir metrelik bez parçası için el aleme muhtaç edelim. Nurcan küçücük, o minnacık kalbiyle utanırken bizler de utanmazlığımıza doymayalım.
Mektup Güce Boynuyoğun Köyü İlköğretim Okulu öğrencisi Nurcan Özdemir tarafından yazılmış ve şöyle başlıyordu. “bu mektubumu dikkate alacağınızı düşünüyorum. Bu okulumuzun gelişmesi, güzelleşmesi ve bizim daha iyi bir geleceğe adım atmamız içim sizin yardımlarınıza ihtiyacımız var” diye başlıyordu. Özdemir daha sonra “özellikle 23 nisanda oynayacağımız halk oyunları kıyafetlerimiz çok eksik. Halk oyunları oynarken normal kıyafetlerimizi giyiyoruz. Ve çok utanıyoruz” diyordu. Utanması gereken sen değilsin, küçük Nurcan. Koca koca adamlar, utanması gerekenler. Ama onlar hiç utanmazlar, onlar seni bu hale koyarlar, senin yaşam standartlarını yükseltemezler, yine de utanmazlar. Sen utanma Nurcan, senin yerine ben utanayım, biz utanalım. Sen eski de olsa kıyafetlerini giy, annenin belki de yastık altında ütülediği, tertemiz mis gibi sabun kokan kıyafetlerini giy. Senin yerine biz utanalım, ne olur. Sen utanma nazlı kızım.
Nurcan mektubuna “kıyafetlerimiz olmadığı için oyunun hiçbir tadı olmuyor. Bizlere şalvar gibi halk oyunları kıyafeti gerekiyor. Bunun için sizden yardım istiyoruz” diyordu. Bu konuyu açtığım bir toplantıda arkadaşım mali müşavir Günaydın Topçu, hiç duraksamadan “ben alayım, ne kadarsa” deyince daha da duygulanmıştım. Edirne’nin Keşan ilçesinde doğup büyüyen arkadaşım günaydın, hiç duraksamadan ben alayım bu kıyafetleri. Küçüklüğümde ben de halkoyunu oynadım bilirim elbisesizliğin ne demek olduğunu” demiş ve kısa bir araştırmadan sonra da elbiseleri alıp Güce’ye göndermiştik.
Şimdi Nurcan ve arkadaşları, bol bol halk oyunları oynasın. Biz büyükler de insanımızı hala bir metrelik bez parçası için el aleme muhtaç edelim. Nurcan küçücük, o minnacık kalbiyle utanırken bizler de utanmazlığımıza doymayalım.
